สามีผู้มิยอมจากพราก | Never Let You Go

ต.ค. 19

ใช้เวลาอ่าน 1 นาที

ชีวิตของฉันน่ะหรือ ดูแล้วสมบูรณ์แบบทุกอย่าง เรียนจบก็แต่งงานตามที่ครอบครัวต้องการ แต่งกับเขาผู้อ่อนโยน

เขาน่ะคงไม่รู้จะทำอย่างไรกับฉัน เสื้อผ้ามากมายมีใส่ไม่ซ้ำกันในแต่ละวัน รวมถึงเครื่องประดับเลอค่าเหล่านั้นอีกด้วย หัวใจของฉันว่างเปล่าเหลือเกิน โหยหาสิ่งที่จะมาเติมเต็ม

ฉันปากล่องของขวัญเฉียดใบหน้านั้นโดยไม่ทันได้แกะ รู้ดีว่าต้องชอบมันแน่ ๆ เขาทำการบ้านมาดีรู้หมดว่าฉันชอบอะไรไม่ชอบอะไร

ฉันเองก็ชอบเขานะ เขาช่างสมบูรณ์แบบ ทว่าก็ไม่รู้จะทำอย่างไร โหยหาเพียงรักแท้เมื่อยามสบตา

จนกระทั่งได้พบเขา จากหน้าต่างบานกว้าง ลงจากรถมาด้วยชุดสูทสีขาว สะอาดบริสุทธิ์ไปทั้งตัว เส้นผมสีอ่อน ดวงตาสี evening blue ดูแล้วช่างน่าหลงใหล ตัดกับสามีของฉัน เส้นผมดำขลับดั่งขนกา นัยน์ตาสีแดงสดราวกับทับทิม ทว่าอ่อนโยนมิเสื่อมคลาย เหตุใดกันหรอบุรุษดุร้ายเช่นเขาจึงมีสายตาเช่นนี้เสมอ

“ฉันชอบเขา”

“หรอ”

“เธอเคยบอกว่า ถ้าหากว่าฉันมีคนที่ชอบจะปล่อยฉันไปมิใช่หรือ?”

ผู้เป็นสามีทำหน้าตายไม่เอ่ยอะไร

“เขาเข้ามาจากประตูใหญ่ คงเป็นคนสำคัญมาก เธอคงทำอะไรเขาไม่ได้หรอก”

สามีของฉันเพียงยิ้มบาง และเอ่ยว่า

“อยากรู้ไหม?”

ฉันได้แต่ส่ายหัวน้อย ๆ แล้วเดินไปหาเขา นั่งลงกับพื้น ซบลงที่ตักกว้าง คลอเคลีย ให้เขาลูบไล้เส้นผมยาวสลวยของฉัน

“จะไม่ปล่อยฉันไปจริงหรือ?”

“ตราบจนกว่าความตายจะพรากจาก”

เขาเอ่ยพลางจับข้อมือฉันขึ้นไป จุมพิตน้อย ๆ ที่หลังแหวนทับทิมเม็ดงาม

“คนโกหก”