จากลากันในวันจบการศึกษา | Good Bye My Puppy Love

ฉันไม่ได้แต่งตัวไม่เก่งหรอก แต่ที่บ้านเข้มงวดมาก เลยไม่สามารถแต่งตัวดี ๆ ออกไปข้างนอกได้ ชุดที่ดีที่สุดของฉันคือชุดนักเรียน

ในงานเลี้ยงวันจบการศึกษาของวิทยาลัย ฉันได้เพียงแค่แต่งตัวเรียบร้อยเข้าไปในนั้น กางเกงสแล็กสีดำ เสื้อสีน้ำเงิน ดูอย่างไรก็คล้ายสาวออฟฟิศ ดูเป็นทางการเกินไปกับงานรื่นเริงนี้ แม้มันจะไม่ได้ผิดก็เถอะ

ใบหน้าไร้สีสันแต่งเติม เพราะไม่มีให้แต่งเติม ผมของฉันถูกปล่อยยาวสยาย เนื่องจากถักเปียทุกวัน มันจึงกลายเป็นลอนสวยในที่สุด

แล้วเขาคนนั้นก็เดินมาหาฉัน

“อยากให้ฉันช่วยอะไรไหม?”

ฉันรู้สึกงุนงงเล็กน้อย ก่อนจะส่ายหน้าปฏิเสธไป แต่เพื่อน ๆ พากันดันหลังให้ฉันเข้าไปใกล้เขา เขาเดินนำฉันไปที่หน้าห้องน้ำหญิง แล้วหยิบชุดกระโปรงสวยงามมาให้ฉัน

“ใส่สิ มันเหมาะกับเธอนะ”

มันเป็นชุดผ้าปักสีชมพู ปักดอกไม้และผีเสื้อกระจายเต็มไปหมดบนตัวผ้า มีลูกปัดไข่มุกแซมนิดหน่อยให้ดูน่าทะนุถนอมขึ้นมา

พอเปลี่ยนชุดเสร็จ เขาก็แต่งหน้าให้กับฉัน ถอดแว่นตาของฉันออก ฉันมองไม่ค่อยเห็นอะไร ใบหน้าของเขาใกล้เพียงนี้ก็ยังพร่าเลือน จากนั้นเขาก็ชวนฉันเต้นรำ

ฉันมองเห็นเป็นภาพเบลอสีสันตระการตา งานเลี้ยงในหอประชุมของวิทยาลัย ท่ามกลางดนตรีบรรเลงจากวงดุริยางค์รุ่นน้อง

เราเต้นรำกันเพลงแล้วเพลงเล่าจนฉันเริ่มเหนื่อย เขาก็พาฉันออกไปที่ระเบียง

“ดึกมากแล้วให้ฉันไปส่งเถอะ”

“ไม่ล่ะ ฉันเกรงใจ”

ฉันเอ่ยตัดบท อันที่จริงก็ไม่ค่อยสนิทกับคนตรงหน้าเท่าไร

“วันนี้ เป็นวันสุดท้าย ที่เราจะได้พบกัน ฉันแค่อยากให้มันเป็นความทรงจำดี ๆ ”

“เราไม่ได้สนิทกันขนาดนั้นสักหน่อย ปกติก็แทบไม่ได้คุยกันเลยไม่ใช่หรือ?”

“เธอรู้จักชื่อฉันไหม?”

“ซี”

“นั่นแหละ เราสนิทกันแล้วนะ”

ฉันสมองว่างเปล่าไปชั่วครู่ และไม่รู้จะตอบกลับไปเช่นไร

“ฉันเชื่อใจเธอได้ใช่ไหม?”

อีกฝ่ายเพียงยิ้มเศร้าแล้วตอบว่า

“อืม ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก แค่ อยากมีความทรงจำร่วมกับเธอสักหน่อย อย่างที่เธอบอก เราไม่สนิทกัน แต่นี่ดึกมากแล้ว มันก็อันตราย”

ฉันมองสบไปที่ดวงตาเศร้า ๆ คู่นั้นแล้วพยักหน้าในที่สุด

“ฉันจะกลับบ้านกับเธอก็ได้ ช่วยมาส่งฉันหน่อยสิ”

อีกฝ่ายยิ้มแย้มอย่างมีความสุข

###

บนรถของเขามีช่อดอกกุหลาบขาวเล็ก ๆ ทว่าสวยงามอยู่

“ของเธอ”

“ให้ฉัน???”

“ทำไมเธอใจดีกับฉันจัง เธอชอบฉันหรือ?”

ซีหน้าแดงซ่านน้อย ๆ แล้วเอ่ยกลับ

“ฉัน ชอบ เธอ”

ฉันกระพริบตาน้อย ๆ อย่างตกใจ

“เพราะว่าจะได้เจอกันเป็นวันสุดท้าย เพราะอย่างนั้นเลยอยากให้มันพิเศษ”

“ฉันไม่ทำอะไรไม่ดีกับเธอหรอกนะ แค่อยากพาเธอไปส่งบ้านเฉย ๆ ให้ความรู้สึก รู้สึกเหมือน คู่รักเท่านั้น”

ฉันหน้าแดงบ้าง

นอกจากเสียงบอกทางในแอปพลิเคชันแผนที่แล้ว ระหว่างเราคือความเงียบงัน

“เธอรอแป๊ปนึงนะ”

ฉันวิ่งตื๋อเข้าไปในห้องนอน พลางหยิบโหลดาวมาให้เขา

“ฉันชอบดาวมาก ถึงจะไม่แน่ใจ แต่นายก็เป็นคนไม่กี่คนที่บอกรักฉัน ฉันไม่ได้เกลียดหรอกนะ เลยให้นี่!!!”

“...”

“มันอาจไม่มีค่าอะไร แต่ฉันชอบมาก ดังนั้นก็รับไว้เถอะ!!!”

ซีรับโหลดาวเข้ามาวางไว้ที่เบาะข้างเขา พลางดึงมือฉันเข้าไปจุมพิตที่หลังมือ

“ฉันหวังว่าเราจะได้พบกันอีก”

“อืม เหมือนกัน”

และความทรงจำในวันจบการศึกษาของฉันก็เป็นเช่นนั้น ทั้งมีค่า และมีความหมาย