วิวาห์ใต้สมุทร-Love Ceremony

ฉันเป็นนักเดินทาง เดินทางไปเรื่อย ๆ มีอิสระเสรี ราวกับโลกใบนี้เป็นแค่สนามเด็กเล่น ไร้กาลเวลา อายุขัยเช่นนี้ หากไม่ใช้ให้คุ้มแล้ว ควรทำเช่นไร

เดินทางไปเรื่อย ๆ พบเจอมิตรสหายและศัตรูมากมาย ไม่หยุดอยู่ที่ใด เนิ่นนานมาแล้ว ไม่มีบ้านให้กลับ หากจะเปรียบ คงมีหมู่ดวงดาวเป็นหลังคา และมีพื้นทรายเป็นห้องกว้าง เพียงลำพัง ไม่เหลือใคร จนกระทั่งพบเจอบุรุษผู้หนึ่ง สายเลือดยักษา รอยสักร้อนแรงสีเขียวบนเรือนร่าง น่าดูชม นัยน์ตาระริกไหวท่ามกลางแสงจันทร์ยวง แล้วราตรีนี้จะไปจบที่ใด

เดินเล่นอยู่ริมหาดทราย เดินลึกลงไปเรื่อย ๆ ในมหาสมุทร ท่ามกลางปะการังอันตื้นเขิน เราจุมพิตกัน ไม่รู้ว่าร้อนแรงหรือไม่ เพราะไม่เคยมอบให้กับผู้ใด รสสัมผัสนั้นตราตรึงใจ เราทั้งคู่ต่างยังใหม่กับเรื่องแบบนี้

ด้วยกาลเวลาอันยาวนาน ทว่ามิเคยเติบโต ข้าอุ้มท้องลูกของเขา มิรู้จะโตมาเป็นเช่นไร ผู้ไร้กาลเวลา แม้กระนั้นก็โรยราได้ เด็กที่เกิดออกมาจะเป็นเช่นไร ข้าได้แต่เฝ้าฝัน

กาลเวลาผันผ่านเกือบทศวรรษ เด็กน้อยถึงได้ลืมตาออกมาดูโลก มิรู้ตั้งชื่อว่าเช่นไร กายข้าอ่อนล้านัก ได้แต่ทอดมองท้องฟ้ายามราตรี Xing ในสักภาษาหนึ่งนั้นหมายถึงดวงดาว ข้าจึงมอบชื่อนี้ให้แก่เขา เมื่อยามทารกน้อยเติบใหญ่และแข็งแรง เราก็ทิ้งเขาไว้เพียงลำพัง เขาคงดูแลตัวเองได้ แม้กระนั้นเราทั้งคู่ก็แยกทาง มิใช่หมดรัก ทว่าอันตราย อยู่ลำพังไร้รักนั้น ปลอดภัยกว่า

มนุษย์ที่แสนน่ากลัวมักตามล่าพวกเราอยู่เสมอ แม้แข็งแกร่งปานใด พญาราชสีห์ก็มิอาจสู้เห็บหมัดได้ จำนวนที่เยอะกว่านั้น กับความพยายามอันไม่มีที่สิ้นสุดทำให้เราตายได้ พวกมันสูบเลือดสูบเนื้อเรา หากินกับพลังและความสามารถพิเศษของเรา

หากเป็นไปได้ อยากจะหนีไปให้ไกล โลกที่มีเพียงลำพัง ไร้ซึ่งผู้ใดมาก่อกวน